Tijdens de uitvaart van Sandra hebben Bert Sanders en René Gelderman het woord gevoerd. Hieronder hun toespraken.
Toespraak Bert Sanders
in een oude schoenendoos vol waardevolle korfbal herinneringen ligt een klein vergeeld fotootje uit september 1982 van een DOS jeugd team met o.a de gebroeders Gelderman, Jurgen Pinkster, Nicole Blokhuis. Rechts op de voorgrond een kleine dame , hoog opgetrokken blauwe sokken , de ellenboog op de knie en stoer kijkend in de camera. Sandra aan het begin van een lange periode bij onze en haar club.
Dik 40 jaar heb ik daar van mee gemaakt en haar van een bescheiden meisje zien ontwikkelen tot een dame die wist wat ze wilde. Ik heb haar zien mopperen om een mislukte actie, boos zien kijken naar een teamgenoot omdat Sandra altijd inzet wenste, zien huilen om een laat tegendoelpunt, zien lachen om een slimme actie of een kampioenschap. En vooral dat laatste wil ik meenemen in mijn mooie memories aan Sandra, want we hebben samen vooral genoten van de vele hoogtepunten.
Voor mij een kampioen in wilskracht, in en buiten het veld. Daarom heb ik voor jou dit kampioensboeketje.
Sandra , kampioenen zoals jij , worden nooit vergeten…
Toespraak René Gelderman
DOS-WK huilt... korfballend Enschede huilt... korfballend Twente huilt… korfballend Nederland huilt en zelfs ver daarbuiten wordt gehuild. Gehuild om het verlies van onze kleine grote dappere Sandra. Het laatste fluitsignaal heeft geklonken, de wedstrijd is afgelopen en het voelt als een dikke vette nederlaag.
Maar zoals bij iedere verloren wedstrijd mogen we erop terugkijken en er punten uithalen waarmee we toch weer verder kunnen... verder moeten. Punten die ons iets leren, die ons kracht en vertrouwen geven, maar ook respect opbrengen voor de strijd die is geleverd.
En strijdlustig was ze! Wij kennen Sandra niet anders. Sinds september 1981 toen ze lid werd van DOS, heeft ze in het blauwe shirt met zwarte rok jarenlang strijd geleverd en zich ingezet voor haar geliefde sport. Ook buiten de lijnen heeft ze enorm bijgedragen aan haar vereniging.
Al sinds haar 15e trainde ze vele jeugdploegen en hielp ze waar ze kon. Ze zat in de JTC, later de TC en was een vaste waarde als speelster in DOS-WK 2. Tot dat ene moment … dat ene moment waarop de kersverse hoofdtrainer Roel Tiekink zijn selectie aan de groep bekendmaakte en bij het noemen van de dames plots de naam “Sandra” klinkt… “Yes, … Sandra in 1!”
Vanuit de selectie maakte ze de opmars van DOS-WK van de Tweede Klasse naar de Korfballeague mee. En ondanks haar beperkte lengte stond zij, door slim positie te kiezen, daarbij haar vrouwtje onder de korf. Wie niet lang is moet immers slim zijn!
Nadat Sandra haar korfbaltenue aan de wilgen hing, bleef ze zich inzetten voor haar club. Ze trad toe tot het Bestuur op een moment dat het minder ging met de vereniging. Daar waar anderen in die tijd een stap terug deden, deed zij er juist één vooruit. Trouw aan haar DOS-WK. Ze maakte maar liefst 7 seizoenen deel uit van het DOS-WK Bestuur.
Ergens op haar pad trof ze haar grote liefde: Eric, waarvoor niet toevallig hetzelfde geldt voor wat betreft de liefde voor de korfbalsport en voor zijn vereniging. Na jullie ja-woord, een prachtig feest in Bentelo en een evenzo fijne huwelijksreis, hebben jullie, weliswaar veel te kort, toch vele jaren van elkaar mogen genieten. Natuurlijk langs de korfbalvelden, maar ook van de vakanties, de fietstochten, de Roparun, jullie prachtige paleisje aan de Brandijzerhoek en van jullie neefjes en nichtje. Het “samen genieten” straalde er altijd vanaf bij alles wat jullie samen deden.
De laatste jaren heeft Sandra zich buitengewoon ingezet voor de fitheid van alle sporters van DOS-WK. Jarenlang was ze onze medisch verzorgster, een rol die ze ook vervulde voor het Pools nationaal team. Bijna iedere speler en speelster binnen DOS-WK heeft wel eens een ‘tapeje’ van Sandra gehad, op de pijnbank bij haar gelegen of goed advies gekregen hoe hij of zij met zijn of haar blessure om moest gaan. Tijdens deze behandelingen was ze ook stiekem een beetje een soort van ‘mental coach’ van de selectiespelers en -speelsters. Nadat Eric zich samen met Ruben als trainer/coach aan DOS-WK verbond, groeide de band tussen “Eric en Sandra” en DOS-WK in zijn algemeenheid, maar met de Selectie in het bijzonder tot ongekende sterkte.
Hoe pijnlijk was het dan ook voor iedereen dat er in november afgelopen jaar plots een wedstrijd op het speelprogramma kwam waarbij juist Sandra, onze Sandra die zich jarenlang voor de fitheid van al onze sporters had ingezet, moest gaan strijden voor háár gezondheid. En gestreden heeft ze!!. Met Eric aan haar zijde moest eerst “verpletterend nieuws” uit Groningen worden verwerkt. Maar strijden betekent: niet opgeven... niet opgeven en zoeken naar mogelijkheden, alternatieven, strohalmen die dit ongelofelijke nieuws hopelijk ongedaan kunnen maken.
Door haar kenmerkende nieuwsgierigheid en speurkracht werden behandelmogelijkheden in Leiden gevonden en een soort van laatste strohalm in Duitsland. Nadat het noodzakelijke besluit moest worden genomen om deze laatste strohalm te gaan pakken, heeft iedereen die gek is met Sandra, zich hartverwarmend opgesteld door het benodigde geld binnen no time bij elkaar te brengen. Echt geweldig, … allemaal enorme dank daarvoor.
Maar plots nam de wedstrijd helaas een wending waardoor de kans op een overwinning uitzichtloos werd. Geen wissels meer op de bank, alle time-outs genomen en een hele slechte stand op het scorebord. Op zondagochtend 11 juni heeft Sandra haar strijd op moeten geven.
Lieve lieve Sandra, onze kleine grote strijdster, wij zijn enorm dankbaar voor alles wat jij voor ons hebt betekend. Wij zullen jou nooit vergeten. Jouw cluppie zal er zijn voor iedereen die achterblijft, zodat we hopelijk een heel heel klein beetje van het ongelofelijke verdriet van het jou moeten missen, kunnen verzachten.
Jij zit voor altijd in onze blauwe harten
Rust zacht!