Donderdagavond had ik met Mariska en Lizette Mulder een leuk gesprek in het sfeervolle ballenhok van de Diekmanhal. Ik mocht ze een dertigtal 4EverBlue vragen stellen en zij reageerden daarop met verrassende antwoorden. Naar aanleiding hiervan bijgaand verhaal met bekende en onbekende weetjes over twee dames met een groot kloppend Blauw Hart.
4EverBlue
oftewel het verhaal van The Blue Millers
Ze woonden er al jaren op deze oude boerderij midden in de prachtige natuur van Nieuw Zeeland. Vlakbij stroomde een riviertje met aan de waterkant een verlaten molen en dat verklaarde hun familienaam The Millers. Hun voorouders kwamen uit Holland en heetten vroeger Mulder. Behalve het houden van spring- en dressuurpaarden hadden ze ook een heel speciaal huisdier. Ze hadden namelijk de zorg op zich genomen over een verwaarloosde Oerang Oetang en Lizette had hem de naam “Blue Seven “ gegeven, dat bracht vast geluk, had ze gedachten in haar geboortedag en maand zat ook het mooie getal 7 en natuurlijk was haar lievelingskleur Blauw. Ze hadden ook kunnen kiezen voor een giraffe met nekproblemen, maar zo hoog was hun boerderij nu ook niet weer. Mariska vond het heerlijk om af en toe met hem te knuffelen en gekke na-aap dingen te doen. Ze had de belangstelling voor dieren van haar vader , haar grote inspirator, gekregen. Deze was namelijk schaapsherder geweest en het was geen toeval dat er op het erf de twee stoere border Collies Blix en Bowi liepen. Ook hadden ze hun liefde voor de medemens invulling gegeven en was een gedeelte van de boerderij een zorgafdeling gemaakt voor mensen die iets meer aandacht nodig hadden. Lizette had namelijk per ongeluk een begraven piraten schat gevonden tijdens een paardenritje en de opbrengst hadden ze hiervoor gebruikt. Ze beheerden ze voor de families in de omgeving ook nog een kleine huisapotheek. Mariska had graag verpleegster willen worden, maar helaas was ze door haar lengte of eigenlijk niet lengte niet tot de opleiding toegelaten en had ze jaren als apotheekassistent gewerkt.
In de avonduren was Mariska ook nog druk in haar schuurtje met uitvindingen, ze wilde namelijk een apparaat uitvinden waarbij je alleen de naam van een enge ziekte hoefde in te toetsen, dan begon ie te ratelen en kwamen het geneesmiddel er achter uit. Ze was al heel ver maar het was nog niet volmaakt, het zou haar lukken. Vorig jaar had ze voor zichzelf een prachtig iets uitgevonden namelijk een roze suikerspinnen machine en het resultaat was… heerlijk en ze kon ze wel elke dag eten. Lizette had hier niets mee en at liever niets dan elke dag hetzelfde hoewel ze best wel wist dat niets eten ook niet het beste idee was, vooral als je zo als zij veel aan sporten deed. Naast de bak van de manege hadden ze een tennisbaan aangelegd en gezien hun Hollandse roots was het kleine korfbalveldje ook een uitkomst. Regelmatig speelden ze met de bewoners van de zorgafdeling een wedstrijdje waarbij haar ma de schotklok strak hanteerde. Ze had het G Korfball genoemd, de afkorting van Great Korfball. Plezier stond hier altijd voorop want het motto van The Millers was de P van Plezier zorgt voor de P van Prestatie. Spelletjes deden ze met de familie ook graag en dat moest ook wel want Lizette had eens een prijs gewonnen omdat ze een hele dag op haar werk in het mooiste clownspak had rond gelopen. Ze mocht toen één minuut winkelen in een speelgoedwinkel en ze had alleen maar spelletjes en spelletjes in het karretje gegooid.
Voor haar moeder natuurlijk ook het spelletje 30 Seconds , want die vond dat heel leuk en kon ze goed hoewel ze ook af en toe wel een beetje vals speelde als ze leek te verliezen. Het spel Ik Hou van Holland was natuurlijk ook in het karretje gegaan en Lizette vond het prachtig als zij als een tweede Linda de Mol dit presenteerde. Het leukste was als de Box in handen van haar broer Xander ontplofte. Hij was namelijk keeper in het voetbalteam in het dichtstbijzijnde plaatsje met de mooie naam Tukkerville en was als de dood dat zijn belangrijke handen beschadigd werden. De club werd geleid door professioneel opgeleide trainers en coaches en dat was iets wat vooral Lizette erg belangrijk vond. Als je iets deed, dan moest je het goed doen ! Het was ook wel een vereniging, ze speelden toevallig in het mooie Blauw, waar ook iedereen zich thuis voelde , zichzelf kon zijn en waar vrijwilligers samen veel werk uitvoerden. In haar familie noemden ze dat een Gelukkige Vereniging oftewel The Happy Club. Mariska hoopte dan ook dat over vele jaren deze sfeer nog steeds zo was als nu en als er dan ook nog in de top werd meegespeeld was dat nog mooier. Elk jaar op de jaarvergadering was het een traditie geworden dat Lizette aan het team met de meeste betrokkenheid een beker uitreikte, in de wandelgangen nu al “The Lizette Millers Cup “ genoemd.
Vanavond moesten Lizette en Mariska naar het dorpshuis waar Eelco haar man ook af en toe bardiensten draaide. Ze hadden een zeer belangrijke laatste vergadering over een wel zeer bijzonder evenement dat morgen ging plaatsvinden. In deze buurt van Nieuw Zeeland woonden veel nakomelingen van Hollanders die hier ooit naar toe waren gekomen. Deze mensen hadden een vereniging opgericht want als je veel leden hebt die hetzelfde denken of doen dan begin je een vereniging en niet andersom, toch? Maar terug naar het onderwerp, wat ging er gebeuren? Morgen kwamen er twee zeer speciale gasten en wel, ja echt, Koning Willem en Koningin Maxima. Deze waren bezig met een staatsbezoek aan het land en vonden het leuk en passend om ook bij hun een dag door te brengen. Lizette en Mariska vonden het te gek, niet dat ze nu zo ontzettend Koningsgezind waren, maar ze waren vooral nieuwsgierig hoe ze nu in het echt waren en het leek beiden leuk om even een babbeltje te maken met hen. Lizette was wel zenuwachtig dat ze geen verkeerde dingen zou zeggen, neen rare woorden gebruikte ze nooit, maar haar stopwoordje Uhmm Uh Uhmm , moest natuurlijk niet te vaak uit haar mond komen.
Het organisatie comité bestond naast Lizette en Mariska uit een paar lokale belangrijke mensen of die zichzelf erg belangrijk vonden. De voorzitter was Vladimir , zijn oma was Hollands en zijn opa Russisch. Hij leek op een beetje onbetrouwbare autoverkoper en als Mariska het voor het zeggen had, had ze liever haar buurman Joe Biden als voorzitter gehad, maar ja, die had alleen maar Amerikaanse voorouders, dus dat kon niet. De secretaresse was ook niet zo’n hele aardige dame, ze roddelde graag en veel wat ze vertelde was niet waar. Mocht Mariska ooit iemand naar Mars mee nemen maar niet terug, dan deze dame wel. Onrecht had ze een vreselijke hekel aan. De penningmeester was heel betrouwbaar, pastoor van Grunsven. Hoewel the Millers niet echt kerkgangers waren, geloofden ze wel in onbewezen zaken. Er was meer tussen hemel en aarde, maar wat ? Mariska had meer met de zangeres Madonna, haar idool van vroeger. De pastoor kwam vaak bij de paarden op de boerderij kijken want hij had een bekend nichtje in Holland met veel successen in de dressuur. Mariska hoopte nog steeds dat Anky, zo heette zijn nichtje, nog eens bij hem bezoek zou komen om haar rond te leiden in hun eigen manege. Mariska had soms mooie dromen over haar deelname aan de Olympische Spelen van volgend jaar waar ze in Parijs , in het park van Versailles, een gouden dressuur medaille ging winnen op haar paard Black Beauty, vernoemd naar haar grote filmster. Maar helaas werd ze steeds te vroeg wakker door het geluid van een soort schotklok.
Het comité lid confetti en andere belangrijke zaken was de lovely mevrouw Geldermann met roots in het Oosten van Holland. Mariska moest altijd aan een stripfiguurtje denken en ze kon zo in Jan Jans en de kinderen een rolletje spelen met haar gezellige vormen en grappige lach.
De vergadering verliep voorspoedig en Lizette dacht, zo zie je maar weer, je kunt wel alles via sociale media doen, maar persoonlijk contact blijft toch het belangrijkste. Wel had ze nog een probleem met de keuze van de kleding voor het evenement. Iedereen was van mening dat vooral de kleur Oranje gedragen moest worden, maar als ze ergens een hekel aan had was het wel Oranje, dat droeg ze nooit. Ja misschien als Nederlands Elftal op Kerstmiddag, trouwens het leukste feest wat er was, de 4e WK finale zouden spelen en nu eens een keer winnen en dan met Axel in het doel. Ze wist het zo te maken met de overige comité leden dat ze het mooie Koningsblauw mocht dragen en dat paste haar wel.
Tevreden reden ze met Eelco weer terug naar de boerderij, want de horses hadden honger en Blue Seven had ook wel een geel banaantje verdiend. Geel ? Ook zo’n kleur waar Lizette niets mee had, maar goed , zij nam wel iets anders. Deze avond werd het vroeg donker op de boerderij want morgen, ja morgen, was de grote dag en daar moesten ze goed uitgerust voor de dag komen. Boven de ingang van het erf hing een groot spandoek met de tekst
“ THE BLUE MILLERS MEETS ORANJE , HOERA HOERA HOERA“
En ze leefden nog lang , blauw en happy…
TheOldManFromDelden